نصرالله رادش: ساخت مجسمه را از زمان دانشجویی و با خمیر نان بربری آغاز کردم - وبلاگ عینک سفارشی

به گزارش وبلاگ عینک سفارشی، تهران (پانا) - نصرالله رادش اعلام کرد مجسمه سازی کار بسیار مورد علاقه ام بود اما همواره زیر سایه کارهای دیگر مثل بازی در سریال گم می شد.

نصرالله رادش بازیگر در نشست رسانه ای که به مناسبت انتها نمایشگاه انفرادی مجسمه هایش با عنوان صورتک برگزار گردید، درباره این نمایشگاه و آثارش گفت: ساخت مجسمه هایم را از زمان دانشجویی در سال 1368 و با خمیر نان بربری آغاز کردم اما این سی قطعه صورتک، محصول دو سال کار غیر مداوم است. در واقع حاصل این سال ها، چهل صورتک بود اولین بار یکی از آن ها را به مهران مدیری تقدیم کردم و بعد از بین آنها که هفت سال از ساختشان می گذشت؛ سی صورتک متفاوت و غیر تکراری را با وسواس زیاد برای نمایشگاه انتخاب کردم.

وی درباره مفهومی که این صورتک ها به مخاطب منتقل می نمایند، اظهار کرد: من اصولاً برای کارهایم فلسفه تراشی نمی کنم و بر این تاکید دارم. نیتم این نبوده که با این آثار، چیزی بگویم. یعنی قرار نیست اینها پیغام خاصی را به مخاطب برساند. چون هر اتفاقی می افتد در خود گل است؛ یعنی من گل را می اندازم زمین، تکانش می دهم، بینی، لب یا جزئیاتی از صورت را در آن ببینم و دنبالش می کنم. ضمن اینکه خیلی وقت است که خیلی دوست دارم کارهایی را که پیغامی نمی دهند دنبال کنم. مثلاً در کمدی، لورل و هاردی را به چارلی چاپلین ترجیح می دهم. اگر کسی نگوید اغراق می کنی، به نظرم این صورتک ها خودشان ساخته شدند. حالا هم که به نمایش گذاشته شده اند، هرکسی این صورتک ها را می بیند و حس متفاوتی از آنها می گیرد؛ یکی می گوید شاد است و دیگری می گوید غمگین و دیگری حس یک چهره موذی را از آن برداشت می نماید. فکر می کنم همین متفاوت بودن برداشت مخاطبان از این قطعات، اتفاقاً خیلی بهتر است.

این بازیگر تئاتر و تلویزیون ادامه داد: چرا آدم باید زور بزند تا پیغامی به مخاطب انتقال بدهد؟ حتی آثاری که در نمایشگاه ارائه داده ام نام هم ندارند و با شماره تعیین شده اند؛ اساساً من مجسمه ساز رئال هم نیستم. حتی اصول مجسمه سازی را هم نمی دانم و دنبال قواعد نیستم. به نظرم هر چه که خودش به وجود بیاید قشنگ است نه چیزی که دنبال خلق آن باشیم.

وی درباره انتقال احساسات به وسیله میمیک صورتک هایش گفت: وقتی می خواهم مجسمه ای را بسازم به حس و حالی که آن موقع دارم توجه نمی کنم؛ یا بهتر بگویم، وقتی کاری را ساختم و کنار گذاشتم دیگر به یاد نمی آورم که زمان ساختش چه احساسی داشتم؟ برای همین نمی توانم از حس و حال خودم در موقع ساخت هیچ کدام از این آثار بگویم.

رادش که نخستین نمایشگاه مجسمه هایش را برپا نموده است، با تاکید بر اینکه بر اساس بداهه پیش می رود، گفت: عاشق کارهایی هستم که برنامه ریزی ندارند؛ در مجسمه سازی چون کار انفرادی است، می توانم این بی برنامگی را داشته باشم و همین هم برایم لذت بخش است.

رادش در پاسخ به این سوال که آیا به چهره آدم های اطرافش دقت می نماید، گفت: من حافظه خوبی ندارم و حتی وقایع دیروز را به یاد نمی آورم اما از بچگی تا امروز، چهره آدم ها را به خوبی به خاطر می سپارم. شاید بسیاری از این چهره ها را که اکنون تبدیل به صورتک های نمایشگاهم شده اند، جایی دیده ام و بعد ناخودآگاه آنها را با هم میکس نموده، از دریچه تخیل می گذرانم و در نهایت تبدیل به یک تصویر ذهنی می کنم. در واقع چون به چهره آدم ها دقت می کنم، بیشتر در ذهنم می مانند و با تصاویر ذهنی دیگری در هم می آمیزند اما بیشتر از آن که احساس موجود در این چهره ها برایم مهم باشد، فرم برایم اهمیت دارد. چون من عاشق فرم ها و اشکال هستم.

وی یادآور شد: از سال 68 تا به امروز حدود 32 سال است که کار مجسمه می کنم اما نه پیوسته، بلکه از سر علاقه و عشق و تمرینی بوده. هیچ وقت هم به برپایی نمایشگاه فکر نمی کردم. اما ناگهان دلم برای این کار تنگ شد؛ انگار چیزی در وجودت هست که داری به آن پشت می کنی. مجسمه سازی کار بسیار مورد علاقه ام بود، اما همواره زیر سایه کارهای دیگر مثل بازی در سریال گم می شد. اما فکر کردم دیگر بس است. پس زمان کوتاهی را به تمرکز روی سامان دهی کار صورتک ها اختصاص دادم و در این مدت کوتاه پیشنهادات بازی در سریال را نپذیرفتم تا بتوانم به صورت متمرکز روی مجسمه ها کار کنم. درست است که سریال، من را می تواند از نظر اقتصادی تأمین کند اما ترجیح دادم مدتی را پیگیر ساخت صورتک ها باشم.

رادش بیان نمود: رنگ صورتک هایم را از روی رنگ خرمالوها ایده گرفته ام و بعد از این هم، نمایشگاه های دیگری از مجسمه هایم برپا خواهم کرد.

وی که در کنار کار هنری اش، حمایت از بچه ها مبتلا به بیماری نادر ام پی اس (موکوپلی ساکاریدوز) را هم پی گرفته و در خصوص آنها اطلاع رسانی می نماید؛ از حضور تعدادی از بچه ها انجمن مبتلایان به این بیماری در روز افتتاحیه نمایشگاهش اطلاع داد و گفت: روز تولد من مصادف با روز معلول است و به همین بهانه در یکی از تولدهایم، پیش بچه های ام پی اس رفتم و با آنها آشنا شدم و در جریان مشکلاتشان نهاده شدم.

شیدا خیام هنرمند نقاش نیز در این نشست درباره همکاری خود با نصرالله رادش برای این نمایشگاه شرح داد: در همفکری هایی که با آقای رادش داشتیم، دنبال طرحی بودیم که بتواند صورتک ها را از دیوار جدا کند؛ ابتدا تصمیم مان این بود که صورتک ها روی بوم نقاشی بیایند اما چون زمان کم بود، ایده استفاده از برگ را اجرایی کردیم. برگ ها را با فوم و رنگ اکرلیک و بدون الگوی خاص کار کردیم و در نتیجه کارها غیر تکراری عایدی و به نوعی در تناسب مفهومی با صورتک ها نهاده شد. اما برای نمایشگاه های بعدی آقای رادش قوی تر و بهتر و با زمان بندی بیشتری برنامه ریزی خواهیم کرد.

نمایشگاه آثار نصرالله رادش با همکاری شیدا خیام با عنوان صورتک از 3 تا 8 دی در گالری علیها برپا بود.