افزایش سطح جیوه در بدن ماهی ها - وبلاگ عینک سفارشی

به گزارش وبلاگ عینک سفارشی، بسیاری از گونه های ماهی - که چند نوع آنها نیز در بشقاب غذای ما یافت می شوند - حاوی متیل جیوه، ماده ای بسیار سمی هستند که سطوح این ماده در ماهی ها، روز به روز در حال افزایش است. اما چرا این اتفاق می افتد؟ محققان دانشگاه هاروارد معتقدند که ممکن است جواب آن را داشته باشند.

متیل جیوه، نوعی جیوه و یک ترکیب بسیار سمی است. این ماده، اغلب به وسیله تماس جیوه با باکتری های محیط های مختلف شکل می گیرد.

در بیشتر مواقع، مردم با خوردن ماهی و غذاهای دریایی در معرض متیل جیوه قرار می گیرند، زیرا بسیاری از گونه های موجودات ساکن در آب، ناخواسته این ماده را می خورند.

بسیاری از ماهی هایی که در دریا زندگی می نمایند نیز در معرض متیل جیوه قرار می گیرند و آن را مصرف می نمایند. جلبک ها متیل جیوه را جذب می نمایند، بنابراین ماهی هایی که جلبک می خورند نیز این ماده سمی را جذب می نمایند.

سپس، وقتی ماهی های بزرگتر در بالای زنجیره غذایی، این ماهی ها را می خورند، آنها نیز متیل جیوه را در خود انباشته می نمایند. به این ترتیب، ماهی و موجودات دیگر که در صدر زنجیره غذایی قرار دارند، در نهایت بیشتر و بیشتر از این ترکیب سمی در خود جمع می نمایند.

در حالی که قرار گرفتن در معرض متیل جیوه به وسیله ماهی و صدف، همیشه مورد نگرانی بوده است، بعضی محققان معتقدند که سطح ترکیبات سمی در بسیاری از غذاهای مختلف در سراسر دنیا، در حال افزایش است.

در حال حاضر ، براساس تحقیقات اخیر، تقریباً 82% متیل جیوه که مصرف نمایندگان در معرض آن قرار می گیرند، ناشی از مصرف غذاهای دریایی است.

در مطالعه ای تازه، محققان دانشکده مهندسی و علوم کاربردی دانشگاه هاروارد نشان دادند که سطح متیل جیوه در ماهی هایی نظیر کاد، ماهی تن و اره ماهی در حال افزایش است.

علت چیست؟ طبق گفته تیم تحقیقاتی، ما باید اثرات ناخوشایند تغییرات دنیای آب و هوا را مقصر بدانیم.

پروفسور السی ساندرلند، نویسنده ارشد، می گوید: این تحقیق، یک پیشرفت اساسی در فهم چگونگی و چرایی انباشته شدن جیوه در شکارچیان اقیانوس مانند ماهی تن و اره ماهی است.

اهمیت طعمه

محققان در مطالعه خود داده هایی 30 ساله در خصوص زیست بوم خلیج ماین در اقیانوس اطلس را ارزیابی کردند. به عنوان بخشی از این تجزیه و تحلیل، آنها آنالیز کردند که دو شکارچی دریایی، کاد اطلس و اره ماهی - از دهه 1970 تا 2000 میلادی، چه می خوردند.

یافته ها حاکی از آن است که در ماهی کاد، سطح متیل جیوه از دهه 1970، 20% کاهش یافته است. در مقابل، سطح این ترکیب سمی در اره ماهی ها، 61% افزایش یافته است.

محققان این تضاد جالب توجه را با نگاه به آنچه که هر دو گونه در طی دهه ها قادر به خوردن بودند شرح می دهند. این تیم خاطرنشان می نماید که در دهه 1970، جمعیت شاه ماهی (طعمه ماهی کاد و اره ماهی)، در خلیج ماین به علت صید بیش از حد، کاهش چشمگیری داشته است.

بنابراین ، هر یک از گونه های درنده باید به منابع غذایی دیگری روی آورند. کاد در درجه اول آغاز به صید ماهی های shad (نوعی ماهی آمریکایی) و ساردین ها، کرد. ماهی های کوچکتری که معمولاً حاوی سطح بسیار پایینی از متیل جیوه هستند. در نتیجه، سطح متیل جیوه در ماهی های کاد نیز کاهش یافت.

در همین زمان، اره ماهی ها به صید ماهی های مرکب و سایر سفالوپودها روی آوردند که این موجودات دریایی، سطح بالاتری از متیل جیوه نسبت به شاه ماهی ها داشتند. این رژیم تازه نیز منجر به افزایش سطح متیل جیوه در اره ماهی ها شد.

با این حال، در دهه 2000، جمعیت شاه ماهی در خلیج ماین به حالت عادی بازگشت. کم کم ، جداول بر این اساس چرخش پیدا کردند: سطح متیل جیوه ماهی های کاد دوباره افزایش یافت، در حالی که سطح متیل جیوه اره ماهی ها کاهش یافت.

نویسندگان این مطالعه اظهار داشتند: اما این تغییر در دسترس بودن مواد غذایی، تنها عاملی نیست که بر مقدار ترکیبات سمی موجود در ماهی های بزرگتر تأثیر بگذارد.

گرم شدن آب دریا تهدید را افزایش می دهد

محققان در ابتدا، افزایش مقدار متیل جیوه در ماهی ها را فقط بر اساس آنچه که این ماهی ها می خورند، آنالیز کردند. با این حال، آنها ارتباط دیگری نیز پیدا کردند.

ماهی تن یک گونه مهاجر است که با سرعت بسیار بالایی شنا می نماید. بنابراین، آنها انرژی زیادی مصرف می نمایند و برای حفظ سرعت و چابکی خود باید بیشتر غذا بخورند.

اما، یک عامل کلیدی دیگری نیز وجود دارد که بر مقدار انرژی یک ماهی برای شنا کردن و بنابراین، مقدار خوردن آن تاثیر میگذارد. این عامل، گرم شدن کره زمین است.

به گفته محققان، خلیج ماین یکی از مناطقی در دنیا است که آب آن به سرعت در حال گرم شدن است.

مهاجرت به سمت شمال خلیج و نوسانات ده ساله در گردش اقیانوس منجر به گرم شدن بی سابقه آب های خلیج ماین در بین سال های 1969 تا 2015 شده است. آب این منطقه 1 درصد افزایش گرما داشته است.

و هرچه آب گرم تر باشد، انرژی بیشتری برای شنا کردن ماهی ضروری است، به این معنی که آنها تعداد بیشتری از ماهی های کوچکتر را می خورند و در نهایت منجر به مصرف و تجمع بیشتر متیل جیوه در بدن آنها می گردد.

در بین سالهای 2012 و 2017، محققان دریافتند که سطح متیل جیوه در ماهی تن اقیانوس اطلس هر ساله به مقدار 3.5% در حال افزایش است.

محققان چشم اندازهای خطرناکی را پیش بینی می نمایند

محققان با استفاده از تمام این اطلاعات توانستند مدلی را پیاده سازی نمایند که بر اساس آن مقدار افزایش سطح متیل جیوه در ماهی های ساکن در دریا پیش بینی نمایند.

این مدل دانشمندان را قادر می نماید تا دقیقاً همه پارامترهای مختلف را همانطور که در دنیای واقعی اتفاق می افتد، همزمان آنالیز نمایند.

نتایج این مدل نشان می دهد که برای هر 5 کیلوگرم اره ماهی ، افزایش دمای 1 درجه سانتیگراد در آب دریا می تواند منجر به افزایش 70% در غلظت [متیل جیوه] گردد. برای ماهی کاد، این افزایش 32% خواهد بود.

پس مزایای کاهش انتشار جیوه در دریاها، صرف نظر از آنچه در زیست بوم اتفاق می افتد، بسیار مهم است. اما، اگر بخواهیم این فرایند کاهش متیل جیوه را در آینده ادامه دهیم، به یک رویکرد دو طرفه احتیاج داریم. تغییرات آب و هوایی می تواند سطح متیل جیوه در بدن ماهی ها و در نهایت در انسان ها را افزایش دهد، بنابراین برای محافظت از زیست بوم و سلامت انسان ها، ما باید هم مقدار انتشار جیوه و هم گازهای گلخانه ای را تنظیم کنیم.