عباس عبدی: در ایران قحطی سیاستمدار داریم - وبلاگ عینک سفارشی

به گزارش وبلاگ عینک سفارشی، عباس عبدی روزنامه نگار و تحلیلگر در یادداشتی در اعتماد نوشت: اگر از من پرسیده گردد که در ایران کنونی به چه تخصصی بیش از همه نیازمندیم که در وجود آن به شدت فقیر هستیم خیلی سریع خواهم گفت به سیاستمدار. در واقع مشکل اصلی و مادر مسائل کشور، سیاست است. درست است که مردم با مسائل و مسائل مالی و اجتماعی دست به گریبان هستند ولی ریشه همه این مسائل و مسائل در ضعف و نارسایی های سیاسی است زیرا که سیاست و سیاستمدار باید این مسائل را شناخته و آن ها را حل نماید.

اگر سیاستمداران کاربلد نباشند، چه کسی آن را انجام خواهد داد؟ واقعیت این است که سیاست اگرچه میدانی گسترده و فراگیر به گستره 80 میلیون نفر جمعیت دارد و شاید هیچ حوزه ای تا این حد گستردگی و فراگیری نداشته باشد ولی از آنجا که این میدان در ایران کنونی محلی برای انجام بازی بی قاعده و فاقد استاندارد های ضروری است هر کسی که فیلش یاد هندوستان کند به مبتذل ترین شکل ممکن وارد این میدان شده و به بازیگری مشغول می گردد.

هر کسی که درست یا نادرست فکر می نماید آدم خوبیه و انگیزه خیرخواهانه ای دارد، خیال می نماید حتما سیاستمدار خوبی هم هست. ولی اگر میان فوتبالیست خوب یا آهنگر خوب یا... خوب بودن با انسان خوب بودن تلازم پیدا کردید، اینجا هم می توانید ملازمه برقرار کنید.

چندی پیش یکی از دوستان متنی را از گفت وگوی آقای بهرام بیضایی برایم فرستاد که در ابتدای سال 1357 با هفته نامه جوان انجام داده بود. او درباره تئاتر در آن موقع می گوید: با کمال تاسف تئاتر از نظر ظاهر از زمانی آغاز به خراب شدن کرد که برشت به ایران آمد. در نتیجه دیگر کسی بازیگری نکرد... برای اینکه برشت را با بی استعدادی هم می شد، بازی کرد و پشت نام او مخفی شد... کم کم پی می برید که بازی، فهم و میزانسن لازم نیست و به راحتی می توان تماشاگر را فریفت.

بی استعدادترین آدم ها روی صحنه رفتند، بی استعدادترین میزانسن ها داده شد و همه پشت نام برشت مخفی شدند. پشت اسم تعهد مخفی شدند. حالا کار نداریم به اینکه این ها تا چه حد تعهد دارند... مردم تنها عربده می خواهند و من نمی توانم روی صحنه عربده بکشم و فکر می کنم که هر کس نعره می زند دروغ می گوید... ادای همه چیز از جمله ادای تئاتر، جای تئاتر را گرفته...

در حقیقت این توصیفی که او از شرایط تئاتر در دهه 1350 می نماید اکنون قابل تعمیم بر خیلی از حوزه ها و به طور معین در سیاست است. چیزی به نام خیر عمومی و سیاست ورزی منتهی به خیر عمومی در کشور دیده نمی گردد. موضوع سیاست و بازیگران آن به پایین ترین سطوح قابل تصور و ممکن تنزل یافته اند.

یکی به این علت که ساختار های مناسب برای شکل گیری فضای سیاسی مطلوب در جامعه وجود ندارد. به طور معین باید به ضرورت وجود رسانه های مسئول و نهاد های سیاسی مدنی برای گفت وگوی عمومی در جامعه اشاره نمود. همه آن ها به نحوی تضعیف شده اند. علت دیگر اینکه کنشگران اصیل سیاست از همه جناح ها کم کم به حاشیه رفته اند و یک عده هوچی که قدرت را فقط برای قدرت می خواهند و هدف و غایت زندگی آنان قدرت است، میدان دار عرصه سیاست شده اند و هر کس نعره های گوشخراش تری درباره فساد و علیه این و آن فرد یا کشور بزند، پژواک حرف هایش بازتاب بیشتری خواهد داشت حتی اگر خودش تا خرخره در فساد غرق باشد.

تقریبا می توان گفت کمتر هفته ای است که یک یا دو جمله ارزشمند و قابل فهم و قابل اعتنا از سیاست ورزان کشور بشنویم. ولی تا دل تان بخواهد هر روز از یمین و یسار حرف های بی ربط و بی محتوا و متناقض و صد من یک غاز زده می گردد. حرف هایی که عموما از روی ناآگاهی و بی اطلاعی و حتی بی مسئولیتی مفرط زده می گردد و بیشتر از طرف مشاوران کم مایه و سطحی به این سیاستمداران خورانده می گردد.

در واقع باید گفت که عظیم ترین دروغ در مبارزه با فساد، فسادی است که در جریان این مثلا مبارزه اتفاق افتاده و مبارزه سطحی با فساد مستمسکی شده که لایه های اصلی فساد و ناکارآمدی دیده نگردد و پنهان بماند. این شرایط محصول یکه تازی سیاست ورزان قدرت طلب و کم خرد است.

در ایران قحطی سیاستمدار به وجود آمده است. بازی سیاست در ایران را می توان مقایسه کرد با مسابقه فوتبالی که صد ها نفر از تماشاگران وارد زمین شده باشند و هر کس دنبال زدن گل باشد. به دروازه خودی یا رقیب؟ فرق یا اهمیتی ندارد. داوری، سرگردان. مربی و نظم و انضباط هم وجود ندارد. اگر این بازی زیبا و قابل پیگیری باشد، سیاست ورزی در ایران نیز زیباست و قابلیت پیگیری دارد. تا هنگامی که بازی سیاست در ایران قاعده مند و با حضور بازیگران صاحب صلاحیت و متکی به رسانه آزاد و مسئول و نهاد حزبی نباشد، وضع کشور سر و سامان نخواهد گرفت.