اگر به فوتبالیست های ایرانی، پول نجومی ندهیم...

به گزارش وبلاگ عینک سفارشی، اگر به فوتبالیست های وطنی در لیگ بحران زده دولتی و مالی فوتبال ایران نجومی پول پرداخت نکنیم، چه اتفاقی رخ می دهد؟

اگر به فوتبالیست های ایرانی، پول نجومی ندهیم...

به گزارش وبلاگ عینک سفارشی، سالیان متمادی است که فوتبال ایران درگیر پرداخت پول های نجومی و غیرمتعارف به بازیکنان و بعضی مربیان است و در این بین نباید از کوتاهی مدیران باشگاه ها، سهم واسطه ها، ساختار غلط دولتی بودن ورزش ایران و نبود عزم جدی برای تغییر ساختارهای مالی و مدیریتی مطابق با چارچوب های تعریف شده در ورزش جهان که در جهت کامل خصوصی سازی و درآمدزایی قرار گرفته غافل شد.

به جز چند باشگاه خصوصی در میان 18 باشگاه لیگ فزونی، تار و پود فوتبال ایران بر مبنای تزریق مالی از منابع دولتی و بیت المال تشکیل شده و همیشه این سوال مطرح است که عامل ولخرجی مدیران دولتی در فوتبال ایران و نبود ساختار تعریف شده به منظور عدم پرداخت قراردادهای غیرمتعارف و نجومی به بعضی بازیکنان فوتبال در ایران چیست؟

مدیرانی که شاید عمر فعالیت بعضی از آن ها به چند ماه هم نمی رسد، به منظور راضی نگه داشتن طرفداران، قراردادهایی را امضا می نمایند که خارج از عرف بوده و جز هدر رفت منابع مالی دولتی نیست؛ نمونه این مساله را می توان در خصوص قراردادهایی که فصل گذشته مدیر یک باشگاه لیگ فزونی در هتل به امضا رساند و چند ماه بعد هم برکنار شد، جست وجو کرد. در حالی که مدیرعامل بعدی که روی کار آمد با بازیکنان در خصوص قراردادهای به امضا رسیده و متمم قراردادها به چالش جدی برخورد و خواهان کاهش مبالغ مربوطه شد.

هزینه گزاف فوتبال ایران از جیب مردم!

بارها بر این مساله تاکید نموده ایم که هزینه سرسام آور از سوی باشگاه های خصوصی ایرادی ندارد و توجیه پذیر است، مالک یک باشگاه خصوصی در فوتبال ایران می تواند همانگونه که باشگاه های مختلف جهان دست به ولخرجی می زنند و با بازیکنان مورد علاقه خود قراردادهای نجومی به امضا می رسانند، پول خرج نمایند اما مساله بسیار مهمی که باید به آن توجه ویژه داشت این است که به چه علت، شرایطی پدید آمده که شاهد انعقاد قرارداد و پرداخت دستمزدهای شگفت آور از سوی تیم های دولتی در لیگ برتر فوتبال ایران- که از نظر مالی کاملا شکست خورده است و از منابع دولتی و بیت المال هزینه می نماید - هستیم؟

باشگاه های فوتبال ایران که به جز چند مورد آن همگی دولتی هستند از هیچ شاخص مالی تبعیت نمی نمایند و صرفا به حیات خلوتی برای هزینه های بی قید و شرط از سوی مدیرانی تبدیل شده که از فردای کاری خود هم خبردار نیستند.

نکته قابل اشاره دیگر اینکه معضلات به وجود آمده ناشی از شیوع ویروس کرونا برای لیگ های معتبر فوتبال جهان باعث کاهش اندازه درآمدها و مبلغ قرارداد بازیکنان و کادر فنی، شد و تا جایی که شاهد کاهش 30، 40 و 50 درصدی مبالغ قراردادها بودیم اما در فوتبال ایران قراردادها دو تا سه برابر افزایش پیدا کرد و هرگز حتی یک بازیکن و مربی در فوتبال ایران اعلام نکرد که قراردادش را به خاطر منافع باشگاه و کاهش اندازه درآمدها به دلایلی هم چون حذف بلیت فروشی مسابقات لیگ برتر طی فصل گذشته ناشی از ممنوعیت حضور تماشاگران در استادیوم به علت مقابله با شیوع ویروس کرونا، کاهش داده و یا حتی افزایش نداده است!

در نهایت کار به جایی رسیده است که پیش از آغاز بیست و یکمین دوره مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران، فرهاد مجیدی به اسم یک سرمربی در لیگ برتر فوتبال ایران اذعان می نماید که رقم قرارداد بازیکنان باور کردنی نیست و اگر با چشم خود نمی دید، باور نمی کرد. وی بعلاوه به صراحت می گوید که با یاری چند طرفدار بی ادعا کوشش نموده تا سه بازیکن باکیفیت و مطرح داخلی را به تیم اضافه کند؛ یک مهاجم، یک وینگر و یک هافبک دفاعی که هر سه بازیکن با مبالغی بیش از 12 تا 13 میلیارد تومان به تیم صنعتی و تیم رقیب پیوستند! در عین حال سعید آذری، مدیرعامل پیشین باشگاه فولاد خوزستان می گوید در این فصل ارقام 12، 18 و 20 میلیاردی برای امضای قرارداد می شنود.

فوتبال ایران هر ساله سقف قراردادهای منعقد شده با بازیکنان و بعضی مربیان را می شکافد و گویا هیچ چیز نمی تواند مانع آن باشد! سوال اساسی و بسیار مهم این است که چه اتفاقی اتفاق افتاده که علی رغم بحران شدید مالی در کشور ناشی از تحریم ها و شیوع ویروس کرونا، دستمزد فوتبالیست ها و حتی بعضی مربیان تا سه و چهار برابر رشد داشته است؟

هرگز ریال را به دلار ترجیح نخواهند داد

تصور می کنید اگر یک فوتبالیست ایرانی از همین باشگاه های عربی حوزه خلیج فارس و حتی ترکیه پیشنهاد دلاری داشته باشد، چه تصمیمی می گیرد؟ با توجه به رشد قیمت دلار در چند سال اخیر و مشاهده سرنوشت معدود بازیکنانی که به باشگاه های قطری و اماراتی لژیونر شده اند نشان می دهد که تقریبا محال است یک بازیکن از چند میلیارد تومان بیشتر صرف نظر کند و حاضر به ادامه فعالیت در لیگ برتر فوتبال ایران باشد. چه بسا بازیکنانی در فضای مجازی و در مصاحبه های مختلف با اصحاب رسانه، بارها و بارها بر تعصب خاص به رنگ پیراهن تیم خود تاکید نموده اند و هنگام قرارداد با باشگاه ایرانی اعلام کردند، حاضر نیستند پیراهن و طرفداران باشگاه را با هیچ چیز عوض نمایند اما در نهایت با اولین پیشنهاد دلاری از باشگاه های خارجی در چشم به هم زدنی قید همه چیز را زدند و حتی بعضی از آن ها اجازه ندادند ریالی از قراردادشان به باشگاه برسد. در این رابطه اما نباید از ضعف مدیران باشگاه های ایرانی در نوع قراردادها و نحوه پرداخت پول به بازیکنان هم چشم پوشی کرد.

علت تجربه ناموفق قبلی

فوتبال ایران چند سال قبل تجربه ناموفقی در خصوص مشخص سقف قرارداد با بازیکنان و مربیان لیگ فزونی داشت و در نهایت مدیران باشگاه ها، با دور زدن قانون هر چند سقف مورد نظر را در قرارداد منعقد شده رعایت کردند اما با پرداختی های پنهان و غیر شفاف اعم از خودرو، مسکن و پول، شرایطی را رقم زدند که کار آنگونه که باید پیش نرفت و در نهایت هم بعضی کارشناسان اعلام کردند که باید سقف کلی برای اندازه قراردادهای یک باشگاه مشخص گردد و به طور مثال یک بازیکن با کیفیت مبلغ بیشتر و بازیکن دیگر که از کیفیت کمتری برخوردار است، مبلغ کمتری دریافت کند، با این حال اما بعضی دیگر از کارشناسان و مدیران فوتبال ایران تاکید کردند تا زمانی که ساختار مالی فوتبال ایران اصلاح و خصوصی نگردد و امکان پایش فعالیت و هزینه کرد مدیران باشگاه های دولتی فراهم نگردد، کار به جایی نخواهد رسید و در این بین همچنان پول های نجومی خرج و قراردادهای غیر متعارف به امضا خواهد رسید و با وجود واسطه ها و بی کفایتی مدیران، حتی بعضی بازیکنان که از کیفیت پایینی برخوردار هستند، چند برابر بیش از ارزش واقعی خود به جیب می زنند.

راه چاره در فوتبال دولتی

هرچه هست باید فوتبال دولتی ایران به ساز و کار مشخصی در خصوص انعقاد قرارداد بازیکنان و مربیان برسد و اجازه ندهد بازیکنان و واسطه ها با سهم خواهی و بازارگرمی کاذب، قراردادهای غیرمعقول به امضا برسانند و اینگونه موجب هدر رفت بیت المال و منابع دولتی شوند. اگر یک بازیکن پیشنهاد خارجی دارد همان طور که تاریخ نشان داده، به طور حتم قرارداد دلاری و مناسب خود را رها نخواهد کرد، بنابراین باشگاه های ایرانی و مدیریت کلان ورزش کشور باید با مدیریت صحیح سقف مشخصی را برای باشگاه های مربوطه مشخص کند و اجازه دهند هر بازیکنی که تمایل به انعقاد قرارداد در چارچوب مشخص شده ندارد و همان طور که ادعا می نماید باشگاه های خارجی برایش بال بال می زنند، به لژیونر شدن فکر کند. این اتفاق اما یک پیش شرط مهم و بسیار حیاتی دارد؛ اینکه نظارت درست و برخورد قانونی به منظور اجرای صحیح قانون وجود داشته باشد تا باز هم بعضی مدیران با دور زدن قانون و پرداخت های پشت پرده خارج از قرارداد منعقد شده بازیکنان شرایطی را برای پرداخت نجومی به بازیکانان و بعضی مربیان نداشته باشند.

راه چاره اصلی

در نهایت اما حیات ورزش و فوتبال ایران فاصله گرفتن از مدیریت دولتی است و باید با با توجه به درآمدزا بودن رشته ورزشی همانند فوتبال، تحقق حق پخش تلویزیونی مسابقات ورزشی و به ویژه رشته فوتبال، تبلیغات محیطی، بلیت فروشی، درآمدهای جانبی نظیر فروش پیراهن و... شرایطی را رقم زد که دیگر شاهد پرداخت پول از منابع دولتی به بازیکنان و مربیان نباشیم و در جهت درست گام برداریم؛ فوتبالی که برای مدیرانش صرفا یک تفریح برای مردم تلقی می گردد و برعکس تمامی کشورهای پیشرفته فوتبال، هیچ نشانی از تبدیل آن به یک صنعت مالی نیست.

منبع: خبرگزاری ایسنا

به "اگر به فوتبالیست های ایرانی، پول نجومی ندهیم..." امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "اگر به فوتبالیست های ایرانی، پول نجومی ندهیم..."

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید